In welke Engelstalige boekwinkel ik ook lijk te komen de afgelopen jaren, altijd ligt er wel een stapeltje van het wereldberoemde The Catcher in the Rye prominent op een tafel. Toen vorig jaar schrijver J.D. Salinger overleed kreeg het boek uiteraard nog eens een extra aandachtboost. Het boek is dus nooit helemaal uit mijn systeem geraakt, al moet ik toegeven dat ik me er inhoudelijk niets meer van kon herinneren. Er zijn zoveel boeken die we eigenlijk te jong lezen, waarmee ik niet wil zeggen dat we niet moeten lezen tot een bepaalde leeftijd, maar je mist nog zoveel. Lezen kun je wat mij betreft nooit genoeg, maar het is jammer dat er zoveel boeken zijn die alleen in de middelbare schooltijd de revue passeren, op een moment dat je er eigenlijk maar een fractie echt uithaalt. Je referentiekader is dan nog zo klein, al wordt dat juist door het lezen misschien ook wel weer groter, wie weet. Het is in ieder geval ontzettend de moeite waard om bepaalde boeken te herlezen, iets wat ik onlangs heb gedaan met The Catcher in the Rye. Ik was ontzettend nieuwsgierig of ik zou zien en voelen waarom het boek zo beroemd is en waarom het de tand des tijds zo goed doorstaat. Het was overduidelijk. Ik heb echt genoten van het avontuur van Holden Caulfield, ik ken geen tijdlozer en universeler coming to age verhaal dan dit. Het is dat hij af en toe naar een telefooncel moet lopen om te bellen, anders zou je denken dat het gisteren geschreven zou kunnen zijn. Hele studies worden er los gelaten op de jeugd van nu en alle tijdspecifieke problemen van het opgroeien in het jaar 2010, maar bij het lezen van The Catcher realiseerde ik me dat er helemaal niet zoveel veranderd is of veranderen zal. Dat het woord 'authentiek' door zogenaamde deskundigen tot het woord van 2010 is gebombardeerd en een specifieke eis zou zijn van de 'Einsteiners' lijkt meer een gebrek aan historisch besef te zijn, dan een werkelijk nieuw inzicht. Is het niet Holden Caulfield die maar blijft roepen hoe vervelend hij 'phonies' vindt?! Het boek verscheen in 1951 en is wat mij betreft nog steeds even relevant als op de dag dat het verscheen. We zijn nu wellicht niet meer zo geschokt door het grove taalgebruik of de rauwheid, maar het geeft nog steeds het meest scherpe beeld van de puberjaren dat ik ken. Als je dit boek voor het laatst gelezen hebt toen je een jaar of 15-16 was, gun jezelf dan de tijd het nog eens op te pakken. Wat een fantastisch boek.