Op 8 april kwam de Nederlands-Georgische productie De vliegenierster van Kazbek in de bioscoop, een film van Ineke Smits met een scenario van Arthur Japin. Het werd geen kaskraker, maar gezien het karakter van de film was dat misschien ook niet helemaal voor de hand liggend. De vliegenierster van Kazbek is namelijk geen doorsnee oorlogsfilm. Het verhaal speelt zich af op Texel, in de nadagen van de Tweede Wereldoorlog. Naast de bezetting van de Duitsers krijgt het eiland te maken met een groep Georgiërs die aan de zijde van de Duitsers vechten. Zij besluiten in opstand te komen als ze horen dat de oorlog ten einde loopt en zorgen voor een bloedbad. Het is een relatief onbekend stukje oorlogsgeschiedenis, voor mij althans, wat op een mooie manier verteld wordt. De film draait echter om de Nederlandse Marie, prachtig neergezet door Madelief Blanken. Zij zet een wat verveelde, maar eigenzinnige boerendochter neer die zich, alhoewel ze verloofd is met de plaatselijke strandjutter, mee laat nemen in de wereld van de vreemde Georgiërs die het eiland bevolken. De grens tussen realiteit en droom wordt hierbij zo nu en dan overschreden, aangegeven door beeld- en/of geluidseffecten. Dit was in mijn eigen niet altijd even geslaagd. Ik vond het nogal afleiden, evenals de geluidseffecten in verschillende reguliere scènes. De film had het niet nodig; het verhaal, de manier van filmen en de prachtige beelden van het eiland Texel gaven op zichzelf al een sprookjesachtige sfeer. Deze schitterende achtergrond leverde een belangrijke bijdrage aan de film. De vliegenierster van Kazbek is een geslaagde film, maar wat mij betreft niet helemaal in balans. Wat blijft hangen is een indrukwekkende Madelief Blanken, en het voornemen eens naar Texel te gaan.