Wanneer de temperatuur boven de 30 graden komt en het dus volop zomer is, komt altijd wel even het ultieme zomermoment uit mijn jeugd voorbij. We zitten in de auto, op weg naar het strand. Pa en ma voorin, drie kinderen achterin. We rijden in mijn herinnering over de snelweg en staan bijna stil want het is enorm druk op de weg. We zijn op weg naar Katwijk aan Zee. Deze uitjes maakten we niet heel vaak want vanuit het oosten naar het strand rijden was voor ons een wereldreis. Voordat deze expeditie ondernomen werd moesten alle condities perfect zijn. We gingen dus alleen op de allermooiste en warmste dagen van het jaar. Ik herinner me dat de zee voor ons gevoel al in de buurt was, de ramen mochten open en dat ik een Italiaans duet op de radio hoorde waar ik als bijna achtjarige kippenvel van kreeg. Dit liedje, ik kan het niet nazingen omdat ik 1. niet kan zingen en 2. geen Italiaans ken, zit muurvast in mijn geheugen en hoort bij een mooie, hete en vooral onbezorgde zomer. Als ik 'Italiaanse muziek duet jaren '80' intyp bij Google ben ik er met drie keer klikken achter welk liedje dit geweest moet zijn. Het heet I treni di Tozeur, werd gezongen door Alice en Franco Battiato en was in 1984 de Italiaanse inzending van het songfestival. Het eindigde op een gedeelde 5e plaats, in het jaar dat de Herrey's uit Zweden wonnen met Diggi-loo diggy-ley en de Nederlandse Maribelle meedeed met Ik hou van jou. Dit is waarom warme zomers moeten blijven, waarom het songfestival moet blijven en google helpt herinneringen te koesteren. I treni di Tozeur, daar komt ie nog een keertje:
De video die bij het liedje gemaakt is overigens lang niet zo oubollig als het originele optreden bij het songfestival en mag best gezien worden: