Terwijl ik nog als een malle blokjes zat weg te tikken in Diamond Dash, was een groot deel van mijn Facebookvrienden alweer doorgegaan naar een nieuw tijdrovend spelletje. Candy Crush Saga heet het, en het wordt door maar liefst 54 van mijn 181 Facebookbekenden gespeeld. Het is niet het enige spelletje wat op dit moment gespeeld wordt gezien de vele andere spelverzoeken die ik krijg, maar het lijkt op dit moment wel het meest massaal gespeelde te zijn. Het is zo simpel als maar kan: het is een spel volgens het aloude blokjesdraai principe. Wat het leuk maakt is dat de levels soms best uitdagend zijn, maar ook weer niet te uitdagend. Met een aantal keren proberen kom je er echt wel doorheen. Wat verder leuk is, is dat je ziet in welk level alle anderen zitten en met hoeveel punten ze een level gehaald hebben. Waar je je vrienden echt bij nodig hebt is bij de overgang van episodes. Je hebt drie vrienden nodig om voorbij deze overgangen te komen. Dit stelde mij wel voor enig dilemma. Ik wil namelijk andere mensen in principe niet lastig vallen met het gegeven dat ik een spelletje speel. Dat er zo verschrikkelijk veel mensen zijn die dit spel nu spelen maakte dat ik me daar maar overheen zette. Ik stuurde dus toch verzoeken, maar alleen naar mensen die mij ook verzoeken stuurden. Die zouden het vast niet erg vinden en me helpen naar de volgende episode te gaan. Wat me echt tegenstaat aan dit spel is dat je zo vaak gevraagd wordt om ergens voor te betalen. Met name in de iPad-versie is dit het geval. Iedere speciale kracht kost geld, evenals extra levens die je niet van je vrienden hebt. Op de Facebookversie is dit iets minder, maar evengoed ook nog. Ik wil en ga geen geld betalen voor in-game zaken als boosters of levens. Als dat de enige manier wordt om een spel te kunnen spelen houdt het voor mij echt op. Maar goed, voorlopig kom ik met al mijn spelende Facebookbekenden een heel eind. Tot het volgende spel zeg maar.