Een documentaire over een band als The Doors maken, kun je volgens mij eigenlijk niet goed doen. Dit heeft denk ik vooral te maken met het zeer uiteenlopende beeld dat mensen hebben van The Doors, en van de betekenis die de band heeft gehad in de (pop)geschiedenis. Voor de een heeft The Doors mytische vormen aangenomen, voor de ander zijn de mannen muzikaal volledig overschat en slechts een voetnoot in de muziekgeschiedenis. Desalniettemin waagde regisseur Tom DiCillo een serieuze poging tot een documentaire over deze band. Gebruikmakend van archiefbeelden en met de voiceover van Johnny Depp maakte hij When you're strange, over het immense succes van The Doors met natuurlijk een belangrijke plaats voor voorman Jim Morrison. DiCillo laat niet alleen zien hoe het succes in minder dan geen tijd tot stand kwam, hij plaatst het ook in de tijd. Erg kritisch wordt hij echter nooit. De nadruk ligt vooral op Morrisons poëtische kwaliteiten en zijn talent om menigten op te zwepen. Dat hij met zijn egoïstische en onberekenbare gedrag zijn bandleden het leven soms totaal onmogelijk maakte las ik slechts tussen de regels door. When you're strange getuigt van een diepe bewondering voor de The Doors en zeker ook voor de illustere Jim Morrison. Hierdoor blijft de donkere kant van het verhaal, misschien wel de meest intrigerende, in mijn ogen wat onderbelicht. Evengoed een fijne documentaire die zeker wel recht doet aan The Doors, en de gebeurtenissen heel aardig in de context van de tijd plaatst. Een zanger die door de politie van het podium afgesleept wordt omdat hij onder invloed van alcohol en drugs zijn broek laat zakken, daar kunnen we ons immers in de tijd van de Justin Biebers niet meer zo veel bij voorstellen. Helaas zou ik bijna zeggen.