Insanity the ride, foto afkomstig van TravelPod
Bovenop de Stratosphere in Las Vegas zijn meerdere rides, de één nog absurder dan de ander. Eén van de rides is Insanity genaamd en dit is niet voor niets. Het is immers gekkenwerk om jezelf met een snelheid van 30 mph rond te laten draaien, ruim 300 meter boven de grond. Toch zit daar natuurlijk ook meteen de uitdaging. Nu zijn er zoals gezegd meer rides bovenop de toren, en eigenlijk leek mij deze nog de minst erge. Omdat ik één ride een goed compromis vond, Jeroen wilde ze het liefst allemaal samen doen, werd het dus deze Insanity. Hoe erg kon het nou helemaal zijn?..
Te erg, als je het mij nu vraagt. Het begon al toen we in de stoeltjes plaatsnamen op het plateau op de toren. Het was bijzonder rustig en Jeroen en ik waren samen met een stevige Duitser de enige die instapten. De Duitser ging recht tegenover ons zitten, iets wat voor het evenwicht, mocht dat een punt zijn, logisch leek. Hij was alleen dusdanig stevig dat hij maar met moeite in het stoeltje kwam. En, wat erger was, hij was dusdanig stevig dat de veiligheidsklem niet dicht ging. Twee mensen moesten er aan te pas komen voordat de beveiliging dicht klikte. Ik was intussen steeds nerveuzer geworden. Uitstappen was geen optie meer, maar wat nou als de beveiliging niet stevig genoeg vast zat? Dat al die beugels in één keer los zouden klikken als er één los zou gaan? Zo gaat dat dus, dacht ik nog. Je weet dat het fout gaat, maar je doet niets. Zo gaat dat dus. Op dat moment begonnen we langzaam richting de rand van de toren te bewegen en ging ik helemaal blanco. Over de beugels dacht ik op dit moment al niet meer na. Ik kon alleen nog maar staren naar de horizon, terwijl we steeds sneller rond gingen draaien. Ik raakte hierbij compleet gefixeerd op het afschuwelijke gevoel dat in mijn hoofd ontstond: het voelde of het zou ontploffen. Naar de horizon kijken bleek het eigenlijk alleen maar erger te maken. De beste optie bleek naar de parkeerplaats beneden in de diepte kijken en hopen, nee bidden, dat het snel voorbij zou zijn. Ondertussen had Jeroen naast me de grootste lol. Niet alleen omdat hij de ride te gek vond, maar ook nog eens omdat hij hartelijk moest lachen om mijn lijkwit geprevelde 'ik ben zo bangggg..'. Achteraf bezien kan ik er wel om lachen en doet mijn eigen angst me vreselijk overdreven aan. Wat kan er immers gebeuren in zo'n ride, wat een onzin. Maar evengoed was het de laatste keer dat ik zoiets gedaan heb. Mijn lijf is het namelijk niet vergeten en de weekheid in mijn knieën bij alleen al het zien van de ride zegt me genoeg. Ik blijf stevig met twee voeten op de grond.
Insanity, the ride, bevindt zich bovenop de Stratosphere Tower, foto maart 2012
Zo ziet het eruit wanneer je 300 meter recht naar beneden kijkt vanaf de toren, maart 2008
Dit filmpje werd door iemand op een ander moment gemaakt van de ride