Een half uurtje rijden vanaf Krakau liggen de Wieliczka Salt Mines. Dit was een plaats waar tot in de jaren '90 zout gewonnen werd, maar die nu opengesteld is voor het publiek. Als je een pure, ambachtelijke zoutmijn verwacht dan ben je bij de Wieliczka Salt Mines aan het verkeerde adres. Het is een toeristische, geoliede machine, die talloze bezoekers in korte periodes kan verwerken. Aangekomen word je in grote drommen naar beneden geleid via een houten trap, waarna je via gangen in diverse ruimtes terecht komt. Deze kamers zijn ongetwijfeld ontstaan door de zoutwinning, maar dat is niet waar de aandacht van de gids het meest naar uitgaat. In elke kamer staan namelijk beelden, uiteraard gemaakt van zout, die soms een bekende voorstellen, en soms in een groep een situatie uitbeelden. Niet zelden gaat dit vergezeld met een lichtshow en enige muzikale omlijsting. Het is groots en in die zin wel indrukwekkend, maar het geheel voelt toch meer als een ondergronds museum, dan als een mijn. Daarbij komt dat de licht- en geluidseffecten nogal amateuristisch aandoen. Zo werden we bij een ondergronds meer getrakteerd op wat groene en oranje lichten die knipperden op de maat van Chopin terwijl de gids plichtmatig de knopjes bediende. De grote ondergrondse kathedraal met de kroonluchters was zeker wel indrukwekkend, maar zoals bij zoveel dingen die we zagen onderweg heb ik nog steeds geen idee waarom die daar was. Het had van mij allemaal wat authentieker gemogen, zonder al die opsmuk. Maar goed, daarvoor waren we duidelijk in de verkeerde mijn.
Eén van de vele beelden in de Wieliczka Salt Mines, februari 2013
De gangen gaven je nog een beetje het gevoel dat je echt in een mijn was, februari 2013
De kathedraal, februari 2013
Het toppunt van kitsch, februari 2013
