Er valt veel onder te brengen onder de noemer Lomography: als het maar analoog is dan ben je al een heel eind. Daarbij is de lol wel dat je houdt van verrassingen, en je je van te voren dus niet al te druk maakt over het te verwachten resultaat. Toch zijn er foto's die we eerder als typisch lomografisch zouden bestempelen dan andere. Dit heeft vooral te maken met de kleuren, wat vervolgens weer te maken heeft met het ontwikkelproces. Ik maakte hier voor het eerst zelf kennis mee toen ik mijn Diana F+ voorzien had van een Fujichrome MS 100/1000 rolletje. Deze werd vervolgens via crossprocessing ontwikkeld, wat betekent dat de film die eigenlijk diafilm was, behandeld werd als een gewoon negatief filmpje. Het merk Lomography heeft zelf ook zogenaamde slide-film en het werd na mijn zeer geslaagde poging met de Fujichromefilm hoog tijd om deze eens te proberen. Ik koos voor de Lomography X-Pro Slide 200 ISO 35mm. Ik deed deze in mijn LC-Wide, mijn nieuwste en op dit moment meest geliefde lomocamera. Het effect is verbluffend: groene, gele, blauwe tinten in combinatie met een soort korreligheid die de foto's een heel speciale uitstraling geven. Net als bij de Fujichromefilm zie je wel dat je contrasten nodig hebt om tot een optimaal effect te komen. Veel licht en een diepblauwe lucht, het liefst met wat wolkjes, geven het beste resultaat. Dat neemt niet weg dat ik de foto van de naderende metro ook spectaculair vind. Het is dus vooral een kwestie van proberen, laten ontwikkelen, kijken en nog meer proberen. Voor een eerste rolletje ben ik in ieder geval zeer tevreden!
Jeroen in de Jordaan, Amsterdam, april 2013
Straatkunst in de Jordaan, Amsterdam, april 2013
Naderende metro bij halte Weesperplein, Amsterdam, april 2013
