Elk jaar zien we ze wel langskomen als we op vakantie zijn: de amfibievoertuigen van Ride the Ducks. Ze vormen een opvallend verschijnsel in het straatbeeld van een groot aantal Amerikaanse steden die we bezocht hebben. We zijn er tot dit jaar altijd met een behoorlijke grote boog omheen gelopen. Als we een tour willen doen gaat onze voorkeur eigenlijk altijd uit naar zogenaamde Hop on Hop off bussen. Ten eerste omdat je daar de vrijheid hebt om in en uit te stappen. Maar, eerlijk is eerlijk, ten tweede omdat ik de Duckvoertuigen te schreeuwerig en toeristisch vind. Ik had altijd het idee dat het een hoog 'Toppers' gehalte had, zowel in de tour als in het publiek dat hieraan deelneemt. Niet iets wat mij erg aanspreekt. Toch bleef ik wel altijd even staan kijken naar de lompe, vreemde voertuigen als ze langskwamen. Afgelopen maand zijn we uit nieuwsgierigheid dus maar een keer overstag gegaan. Met het voornemen om het helemaal te ervaren en enthousiast mee te doen stapten we in Seattle in één van de kenmerkende amfibievoertuigen. We zaten er niet ver naast met ons verwachtingspatroon: er werd gezongen, geklapt, met armen gezwaaid naar vreemden op straat, kortom: lolligheid alom. Wat me echter 100% meeviel was dat het ondanks de meligheid wel degelijk een goede tour was. Tussen de grappen en grollen door was het echt wel informatief en dan ook nog eens op een leuke manier. Daarnaast was het lang niet zo gênant als ik had gevreesd. De chauffeur had een heel gezonde hoeveelheid zelfspot en relativering, waardoor het gewoon leuk was en ik me niet ongemakkelijk ging voelen. Dit wil overigens niet zeggen dat ik een dergelijke tour ook in Amsterdam zou doen. Want laten we eerlijk wezen: hoe je het ook wendt of keert, je zit natuurlijk toch voor joker.
Bij de start wordt de toon al meteen gezet door een meeklappende chauffeur met een maffe muts, september 2012
Applaus bij het inrijden van Union Lake, september 2012
Zicht op Seattle vanaf Union Lake, september 2012
De afsluiting van de tour, september 2012