In deze documentaire uit 2010 maakt Davis Guggenheim, de regisseur van An Inconvenient Truth, pijnlijk duidelijk waar het aan schort in het Amerikaanse onderwijssysteem. Veel openbare scholen zijn ver onder de maat, ook wel Dropout Factories genoemd, en betere scholen zijn voor veel mensen met lagere inkomens buiten bereik. Om over privéscholen maar te zwijgen. Guggenheim geeft het probleem een gezicht door de verhalen van vijf jonge kinderen te vertellen, vijf kinderen die niets liever willen dan naar een betere school. Het is hartverscheurend om te zien hoe een meisje wiens ouders nooit de mogelijkheid gehad hebben om te studeren, razend enthousiast vertelt dat ze dierenarts wil worden terwijl tegelijkertijd onder in beeld de kans verschijnt dat haar dit gaat lukken via de weg die ze nu volgt: minimaal. Haar ouders doen er evengoed alles aan om haar kansen te vergroten en proberen haar op beter vervolgonderwijs te krijgen. Dit is echter een school waar het aantal aanmeldingen het aantal plaatsen met een factor van tien overschrijdt. Ook de overige scholieren die gevolgd worden proberen om via een loting op de school van hun keuze te komen. Het is onvoorstelbaar dat de toekomst van deze kinderen bepaald lijkt te worden door een balletje in een bingorad. Toch lijkt dit het geval te zijn voor vele kinderen uit zogenaamde achterstandswijken. Is er ook goed nieuws? Ja, de initiatieven die er zijn, hoe klein ook, zijn wel degelijk succesvol. Er zijn dus wel kansen voor kinderen die met een achterstand aan kun schoolcarriere beginnen. En er zijn mensen die hier echt om geven. Dat geeft in ieder geval hoop.
