'The art and science of remembering everything', een intrigerender ondertitel heb ik zelden of misschien wel nooit gezien. De kunst van het onthouden lijkt ons te ontglippen, nu we alles in een oogwenk op kunnen zoeken en alle kennis van de wereld onder handbereik hebben. Was onthouden vroeger nog een bittere noodzaak, nu wordt het veelal gezien als het onnodig in beslag nemen van hersencapaciteit. Joshua Foer gaat in zijn boek Moonwalking with Einstein op zoek naar de kunst van het onthouden. Dit doet hij tweeledig: aan de ene kant onderzoekt hij de geschiedenis van het onthouden. Hij bekijkt de ontwikkeling en de nut en de noodzaak ervan. Zo concludeert hij dat je een bepaalde basiskennis zult moeten hebben om dingen te kunnen begrijpen. Als je ieder stukje informatie als nieuw ervaart, zul je het niet kunnen plaatsen en nooit grotere verbanden kunnen zien. Dit brengt hem bij de vraag of mensen die veel kunnen onthouden werkelijk een groot geheugen hebben, dat ze slimmer dan de rest van de mensheid zijn, of dat veel onthouden iets is wat iedereen kan leren. Foer gaat de laatste uitdaging aan en laat zich trainen om deel te nemen aan de Amerikaanse geheugenkampioenschappen. De trucs die hij leert om enorme hoeveelheden informatie te onthouden lijken in eerste instantie te simpel om te kunnen werken. Een korte zelftest overtuigde mij echter al: het is inderdaad te leren. Foer wordt natuurlijk heel fanatiek en krijgt het voor elkaar te winnen op Amerikaanse bodem. Daarna moet hij zich gewonnen geven, voor het wereldtoneel is hij nog een maatje te klein en zo neemt hij weer afscheid van deze absurde, maar intrigerende wereld. Vlot geschreven, interessant en meeslepend, dit Moonwalking with Einstein. Of ik het nu ook voor elkaar ga krijgen om binnen twee minuten de volgorde van een willekeurig pak kaarten uit mijn hoofd te leren is nog de vraag, maar ik ga het stiekem toch echt proberen.