Na Bejeweled Blitz en Wordfeud is er een relatief nieuw spelletje dat werkt op mijn verslavingsgevoeligheid voor casual games: Diamond Dash. Het gegeven is simpel en bijzonder weinig origineel, maar dat doet niets af aan het succes. Urenlang zit ik combinaties van drie blokjes of meer weg te klikken op de laptop, danwel weg te tikken op de iPad. Het is zelfs zo erg dat ik een uitzondering maak op een zware overtuiging die ik heb ten aanzien van het sturen van spelletjesverzoeken via Facebook. Over het algemeen kan ik me groen en geel ergeren aan de veelvuldige verzoeken van mensen om te komen helpen in hun tuin, café of wonderland, of aan verzoeken om iemand simpelweg aan bonuspunten te helpen. Bij Diamond Dash echter stuur ik levens dat het een lieve lust is en ontvang ik ze met evenveel plezier. Alleen met extra levens kun je namelijk iets langer doorspelen dan met de vijf hartjes die je standaard krijgt als je een spelletje start. Zonder vrienden ben je dus gedwongen om te wachten op nieuwe levens, met vrienden krijg je deze bij tijd en wijle cadeau. Het is fouter dan fout en druist tegen alles in waar ik in geloof, maar de blokjes zijn sterker dan alle bezwaren. Ik troost mezelf maar met de gedachte dat ik er alleen mensen mee lastig val die zelf ook spelen en dat uiteindelijk ook dit spel weer voorbij zal gaan. Zoals elke hype uiteindelijk weer voorbijgaat. Misschien dat ik de volgende maar even oversla..