De Franse arthousefilm Des hommes et des dieux verscheen in 2010 en werd in zijn genre niet alleen zeer gewaardeerd, maar ook een commercieel succes. De film is breed bejubeld en won al meerdere prijzen, waaronder de Grand Prix op het filmfestival in Cannes. In deze film wordt het op waarheid gebaseerde verhaal verteld van een groep monniken die in een afgelegen klooster samenleven in de bergen van Algerije. Wanneer zij met toenemend terrorisme te maken krijgen dat vooral gericht lijkt te zijn tegen niet-moslims, zien zij zich voor de keuze gesteld te blijven of te vluchten. Als groep zijn ze diep verankerd in de plaatselijke gemeenschap, iets wat de beslissing erg bemoeilijkt. Eén van hen dient met beperkte middelen als dorpsdokter, anderen helpen met lezen en schrijven in het achtergebleven gebied waartoe het dorp zeker te rekenen is. Ze voelen zich thuis in de gemeenschap en willen zich niet gedwongen voelen het dorp te verlaten. Het verhaal wordt heel langzaam verteld, waarbij geprobeerd is de innelijke strijd van de monniken goed in beeld te brengen. Mij ging het allemaal iets te langzaam, het wist me niet echt te raken. De hoofdpersonen neigden naar karikaturen en er werd soms voor wel erg clichématige beeldspraak gekozen. Zo vond ik de Laatse Avondmaal scene tenenkrommend ongemakkelijk, alhoewel ik me ook wel voor kan stellen dat er mensen zijn die hem sereen en integer vonden. Het is een indrukwekkend verhaal, maar in alle opzichten zo geisoleerd dat ik moeite heb met het gebrek aan context. Aan mij was dit Franse drama niet helemaal besteed, maar er waren in de zaal voldoende mensen die er erg van genoten hebben.