Het moeilijkste bij het goed vertellen van een verhaal is denk ik het bepalen van de mate waarin je zaken uitlegt en waarin je zaken aan de verbeelding van de lezer danwel kijker overlaat. Daarbij komt dat publiek divers is, terwijl ik verhaallijnen al snel te veel uitgespeld vind, kan een ander het nog heel lang allemaal aan de vage kant vinden. Om zoveel mogelijk mensen aan te spreken, iets wat bij mainstream films niet onbelangrijk is, is kortom echt een kunst. Bij de onlangs in de bioscoop verschenen film The Next Three Days ligt het grootste probleem voor mij op dit vlak: te veel informatie in een iets te langdradig verhaal. Als de leidinggevende van Lara (Elizabeth Banks) dood wordt aangetroffen op een parkeerterrein wijst alles in Lara's richting. Ze wordt gearresteerd en schuldig aan moord bevonden, en komt terecht in de gevangenis zonder een kans daar ooit nog uit te komen. Haar man John (Russell Crowe) blijft in haar onschuld geloven en terwijl hij de opvoeding van hun zoontje Luke volledig op zich neemt, blijft hij moeite doen om Lara's onschuld te bewijzen. Als dit uiteindelijk een kansloze missie blijkt neemt hij drastischer maatregelen en gaat de film over in een klassiek achtervolgingsverhaal. Voor mij is de hoofdmoot in het verhaal de onvoorwaardelijke liefde van een man voor zijn vrouw en voor zijn zoon. Hij blijft in haar geloven en heeft alles over voor haar en een gezamenlijke toekomst. Juist daarom had ik het mooier gevonden als de precieze toedracht van de moord waar het allemaal mee begon in het midden was gelaten. Helaas maakte de regisseur een andere keuze en verliet ik toch wat teleurgesteld de bioscoop. The Next Three Days was zeker geen slechte film, maar de cruciale keuzes die gemaakt waren vielen voor mij niet goed uit. Desalniettemin was het een spannende film die zeker het zien waard is.