Laat ik beginnen met toe te geven dat ik tot op de dag van vandaag het wereldberoemde boek van Elisabeth Gilbert, waar de film Eat Pray Love op gebaseerd is, niet heb gelezen. Daar is geen specifieke reden voor, ik heb het zelfs hier liggen, maar op de een of andere manier kreeg een ander boek altijd voorrang. Ik had (en heb nog steeds enigszins) er wel hoge verwachtingen van. Ik denk dat iedereen weleens van die 'waar zijn we nou helemaal mee bezig' momenten heeft, ik in ieder geval wel, en ik hoopte in dit verhaal herkenning en inspiratie te vinden. Eat Pray Love vertelt het verhaal van een vrouw die de betrekkelijkheid van haar leven inziet na haar scheiding en op zoek gaat naar meer diepgang. Ze maakt hiervoor een wereldreis via Italië, India en Bali. Voor het boek heb ik de moed dus nog niet helemaal opgegeven, maar in de film vond ik het in ieder geval niet. Het was geen slechte film, maar van diepgang en/of inspiratie was toch zeker geen sprake. Wat ik zag was een zeer bevoorrechte vrouw die de mogelijkheid had om een jaar te gaan reizen en die dit met volle teugen deed. Good for her zou ik zo zeggen. De inzichten die zij hierbij opdeed gingen niet veel verder dan die van tegeltjeswijsheid. Ze kwam niet verder dan een aantal oppervlakkige lessen die we allemaal wel ergens oppikken in het leven, daarvoor hoef je echt niet de halve wereld af te reizen. De meesten van ons zullen op een hardere manier met het leven geconfronteerd worden dan etend in Italië, mediterend in India of de liefde vindend in Bali. Voor mij voelde de film of ik door drie fotoboeken van iemands uitgebreide vakantie heen moest worstelen: hoe leuk de vakantie voor diegene ook geweest zal zijn, voor de aanschouwer maakt dat het niet per definitie boeiend. Eat Pray Love duurde lang, was bij vlagen grappig en werd op de overige momenten gered door hoofdrolspeler Julia Roberts. Ik denk dat het nog wel even gaat duren voordat ik het boek alsnog ga lezen.