Koninginnedag voor je deur

Onder ieder liedje kan een house-dreun, dat is na een aantal uren Koninginnedag rond het Leidseplein wel duidelijk. Af en toe wordt er afgewisseld met wat Nederlandse meedreuners en wat ge-la-la-la. Het is niet mijn feest, maar als we de stad niet verlaten, dan zijn we wel een dag veroordeeld tot dit gedreun. Zeventien jaar geleden stond ik precies op deze plaats zelf voor het eerst een Amsterdamse Koninginnedag te vieren. Het radio 538-spektakel was toen nog veel kleiner en vond plaats op het water voor café la Bastille. Als 16-jarige had ik samen met een vriendinnetje de bus genomen naar Amsterdam, de goedkoopste en makkelijkste manier om daar vanuit de provincie te komen. Het was ook toen razend druk, maar het was een fantastische dag. Daar denk ik dan ook vooral aan, terwijl ik even via een open raam naar beneden kijk en enigszins weggeblazen word door de keiharde muziek. Net zoals de menigte die hier nu voor de deur staat te springen, realiseerde ik me toen niet dat er nog weleens mensen boven dit feestgedruis zouden kunnen wonen. Het is ook maar één dag in het jaar Koninginnedag, dus ik zal er verder niet over zeuren, maar ik zal wel blij zijn als het weer voorbij is. Na vijf keer Vivaaaaaa Hollandia weet ik het echt wel. Het dicht houden van de ramen helpt ook maar matig tegen de constante dreun en zelf naar buiten gaan is na een uur of 2 's middags een vrij kansloze missie. Nu maar hopen dat alle feestvierders naar Lodewijk Asscher hebben geluisterd en hun rommel straks opruimen. Als ik zo eens naar beneden kijk dan geloof ik daar niet zo in, maar het levert voorlopig wel weer een mooi plaatje op: