Een film maken die over kanker gaat en die grappig moet zijn, klinkt als je begeven op heel glad ijs. Een grap en verdriet kunnen weliswaar dicht bij elkaar liggen wat betreft de emotie: denk aan de vaak onbedwingbare neiging om te gaan lachen op begrafenissen of crematies. Het is echter een dun lijntje, en de grens hiertussen ligt voor iedereen net even op een andere plek. Des te geweldiger is de prestatie die de makers van 50/50 hebben afgeleverd. Het is ze gelukt een integere en grappige film te maken over een zwaar beladen onderwerp zonder de emoties te dik aan te zetten. 50/50 vertelt het verhaal van de pas 27-jarige Adam, die erachter komt dat hij een tumor tegen zijn ruggenwervel heeft. We zien niet alleen hoe hij hier zelf mee omgaat, maar ook hoe zijn omgeving het nieuws oppakt. Iedereen lijkt hierin zijn best te doen, al is dat soms dan niet genoeg en al duurt het even voordat Adam dit doorheeft. Dat maakt sommige scenes schrijnend herkenbaar, en andere ontroerend mooi. Het voelt geloofwaardig en het levert een mooie, krachtige en vooral integere film op. Op het ware verhaal van schrijver Will Reiser gebasseerd, en misschien wel de mooiste die ooit over dit onderwerp gemaakt is.
