Wakker worden in een ziekenhuisbed, vastgebonden met om haar pols een bandje met 'flight risk', dit is hoe Susannah Cahalan zich het dieptepunt van haar geheimzinnige ziekte herinnert waar ze in 2009 door getroffen werd. Het begon met vage klachten, die snel overgingen in paranoïde gedrag, gevolgd door epileptische aanvallen. New York Post reporter Cahalan schreef er drie jaar later een fantastisch boek over met de naam Brain on Fire. Ze is op onderzoek gegaan om uit te vinden wat er nu precies gebeurd is. Haar belangrijkste drijfveer hierbij was om de gaten in haar geheugen te vullen. Dit heeft geresulteerd in een precies verslag van alle gebeurtenissen. Het is enorm meeslepend en daarmee een boek dat weg leest als een thriller. Cahalan beschrijft niet alleen haar eigen ervaringen, maar ook het pad dat de doktoren aflegden om uiteindelijk tot de juiste diagnose te komen. Het verhaal is hiermee vaak zakelijk en inhoudelijk. Voor emoties is in Brain on Fire ook ruimte, maar deze worden net zo objectief beschreven als de rest van het verhaal. Persoonlijk viel mij dit pas op toen ik in een recensie op Goodreads de teleurstelling van een lezer teruglas die meer drama had verwacht. Zij vond Cahalan te koel, voelde teveel emotionele afstand. Blijkbaar spreekt deze manier van beschrijven mij wel erg aan, want ik had de emoties niet bepaald gemist. Ik vond het vooral ongelofelijk interessant en tegelijkertijd reuze verontrustend dat dit ieder gezond mens zou kunnen overkomen. Een heel interessant boek dus, dat ook nog eens erg erg goed geschreven is. Verwacht alleen geen 'Waargebeurde woensdagavondfilm', voor wie nog weet wat dat was.