Als echte veteranen gingen we onlangs voor de vierde keer de oceaan op om walvissen te zien. Aangezien het de enige echt mooie dag in die week zou zijn was het druk op de boot. Alle zitplaatsen waren snel gevuld en de verwachtingen waren hoog gespannen. We waren vrij laat in het seizoen, ruim twee weken later ook dan vorig jaar, en we wisten dat dit een risico met zich mee zou brengen. We hadden al eens eerder meegemaakt dat we niet verder kwamen dan het spotten van een uit de kluiten gewassen kwal, en lange tijd leek het daar deze keer ook op af te stevenen. We hebben ons dan ook een groot gedeelte van de vier uur durende trip meer vermaakt met onze tafelgenoten, twee gepensioneerde Amerikanen uit Minnesota, dan met wat zich buiten afspeelde. Uiteindelijk werd het wachten dan toch nog beloond met het zicht op twee walvissen die een tijdje rondom de boot wilden zwemmen. Alhoewel ik me er eigenlijk al bij neergelegd had dat het deze keer niet zou gaan gebeuren en hier verder ook geen moeite mee had, vond ik het natuurlijk toch weer fantastisch om er toch nog twee van dichtbij te mogen zien. Hoe graag mensen alles ook regisseren en controleren, de dieren gaan gewoon hun eigen natuurlijke gang. Mooi dat wij daar niets aan kunnen veranderen. Moeten we ook niet willen.
