Een reis van 1700 mijl door de Australische outback met enkel vier kamelen en een hond: Robyn Davidson wilde dit en maakte het waar. Een hele onderneming die ik haar niet na zal doen, laat ik dat voorop stellen. Davidson maakte deze reis eind jaren '70 en schreef er enkele jaren later het boek Tracks over. Onlangs is het verhaal verfilmd, wat natuurlijk een herdruk van het boek met zich meebracht en wat het verhaal bij mij onder de aandacht bracht. Mijn eerste reactie was dat het leek op een soort van Eat Pray Love-achtig gegeven. Vrouw uit de stad gaat op reis en op zoek naar zichzelf. Ergens gaat de vergelijking wel op, maar zo veel als we in Eat Pray Love in het innerlijk worden meegenomen van de hoofdpersoon, zo weinig doet Davidson dit. Ze vertelt vrij afstandelijk wat ze wil, wat ze doet en waar ze tegenaanloopt, maar wat haar nu beweegt blijft voor mij gissen. Misschien is het daarom ook wel dat ze mij irriteert met haar reactie op bijvoorbeeld toeristen en andere buitenstaanders. Ze zoekt publiciteit bij National Geographic, schrijft achteraf een boek over over haar reis, maar stoort zich tegelijkertijd aan de aandacht. Voor mij voelt dit alsof ze mij afwijst als lezer, en ik merk dat ik haar in de loop van het boek steeds egoïstischer en arroganter vind worden. Hebben we aan het begin van het boek nog gemeen dat we niets weten van het reizen door de outback, op het einde van het boek sluit ze me buiten als een domme toerist die zich nergens mee moet bemoeien. Wat het nog eens bemoeilijkt om contact met Davidson te krijgen is dat ze in toon en tempo geen onderscheid maakt tussen zakelijke mededelingen en emotioneel geladen onderwerpen. De dood van haar hond lijkt mij tenminste een heel emotionele aangelegenheid, maar is in het boek in amper een pagina een feit. Ik moet eerlijk toegeven dat ik wel erg nieuwsgierig ben naar wat de film gaat doen. Gaat die wel de emotionele verbinding aan met de kijker, of ga ik hier dezelfde afstand ervaren? Ik wil het zeker gaan beleven, met het risico dat ik dezelfde irritatie voel als bij het boek. Hopelijk wordt dit dan verzacht door beelden van het prachtige, prachtige Australië.