De Grand Canyon is voor mij altijd de moeder van alle nationale parken in Amerika geweest. Niet perse omdat het het mooiste of meest indrukwekkende park is, maar omdat ik het net als iedereen van kinds af aan al ken. Van naam dan, de Grand Canyon viel lange tijd voor mij in dezelfde categorie als Hollywood, Disneyworld en de Golden Gate Bridge. Symbolen van het grote, verre Amerika dat ik vooral kende van sitcoms en films. Nu is de Grand Canyon natuurlijk ook daadwerkelijk zeer indrukwekkend te noemen. De eerste keer dat het magistrale uitzicht zich voor mijn ogen ontvouwde moest ik drie keer met mijn ogen knipperen voordat ik kon verwerken dat ik werkelijk naar iets echts keek. Ik kon bijna niet bevatten dat het een echt uitzicht was wat ik zag. Voor mij leek het alsof iemand een enorm verlicht scherm voor mijn ogen had laten zakken, een soort Bob Ross achtig mega schilderij. Maar niets was minder waar, het was de Grand Canyon, die zijn naam meer dan eer aandeed. Ik had het geluk dat ik er de eerste keer meteen een aantal dagen kon blijven. We hebben er gecampeerd, gewandeld, de schouders verbrand en zijn er zelfs een stukje in afgedaald. Een stukje, want toen we ons beseften dat we weer omhoog moesten en al door de helft van ons water heen waren zijn we maar snel omgedraaid.
Hier wist ik nog niet hoe erg ik aan het verbranden was, mei 2004
Een andere manier om de canyon te bezoeken is vanuit Las Vegas met een dagtocht. Dit deden we met onze familie, de dag na ons trouwen, maart 2007. Dit was minstens zo'n unieke ervaring als mijn eerste bezoek. Alleen de vliegreis ernaar toe was al een belevenis op zich. Laten we zeggen dat elke beweging die de piloot maakte voelbaar was, en hoewel het uitzicht tijdens de tocht fenomenaal was, was ik toch blij toen we landden op onze bestemming. Het was een prachtige dag waarbij de tour ons langs de bekendste en meest toegankelijke uitkijkpunten leidde. Bovenal was het natuurlijk geweldig om dit met onze ouders te delen.
Het vliegtuigje dat ons van Las Vegas naar de Grand Canyon bracht, maart 2007
Het uizicht onderweg was al heel indrukwekkend, maart 2007
We maakten allemaal natuurlijk ongeveer dezelfde foto's, aangevuld met bewegende beelden gefilmd door mijn moeder, maart 2007
Drie maal is scheepsrecht en in maart van dit jaar brachten we opnieuw een bezoek aan de Grand Canyon. Met de auto, tijdens onze roadtrip van Denver naar Los Angeles. Het uitzicht went nooit. Ik was dan misschien niet zo overweldigd als de eerste keer, het was nog steeds geweldig. Hoewel de temperatuur prima was, lag er nog sneeuw op de plekken die meest van tijd in de schaduw bleven. Een prachtig gezicht, al belemmerde het wel de doorgang op een aantal wandelpaden. Een aantal mensen trok zich daar weinig van aan, maar mijn toegenomen hoogtevrees en simpele sportschoenen deden mij toch besluiten om over het algemeen veilig op het asfalt te blijven. Ons geduld om te blijven tot zonsondergang werd ruimschoots beloond: prachtige oranje/roze licht kleurde niet alleen de wolken, maar ook de canyon zelf in een warme gloed. Het was weer zeer indrukwekkend en iets zegt me dat dit niet ons laatste bezoek aan de canyon was. We gaan het zien.
Sneeuw! Maart 2012
We hadden naast een prachtig uitzicht een prachtige zonsondergang, maart 2012
