Lomography avant la lettre

Voordat we digitaal gingen fotograferen was de analoge fotografie het beste wat we konden doen. Perfecte foto's maken was het doel, eigenlijk hetzelfde als wat velen nu digitaal nastreven. Licht, compositie, scherpte, alles moest kloppen. We maakten immers maar een beperkt aantal foto's: als we tijdens een vakantie twee of drie rolletjes volschoten dan was dit al reuze wild. Al die analoge foto's, of liever nog, al die negatieven krijgen met de negatievenscanners van tegenwoordig een heel nieuwe dimensie. Het grappige is dat ik die foto's die we toen als verre van perfect beschouwden en soms niet eens afgedrukt werden, nu heel interessant en vaak ook mooi vind. Als ik ze nu met één van mijn Lomography camera's zou maken zou ik met een aantal foto's buitengewoon gelukkig zijn. En daarom wil ik ze hier laten zien. Omdat ze vroeger door mij als verloren beschouwd werden, en ik ze bij nader inzien het aanzien meer dan waard vind. Ik geloof dat ik ze, met uitzondering van bovenstaande, zelf gemaakt heb. Met mijn plastic camera die ik op mijn achtste voor mijn eerste communie had gekregen. Helemaal zeker weet ik dit overigens niet, maar eigenlijk is het ook niet zo relevant. Ik kan niet wachten om uit te zoeken wat er nog meer aan negatieven bewaard gebleven is, want dit is slechts een willekeurige greep. Uit de kist van mijn moeder, gescand en onbewerkt:

Perfectie werd hier duidelijk nagestreefd en ik geloof ook wel dat ik deze foto altijd wel mooi gevonden heb. Genomen tijdens een wintervakantie in Duitsland. Opvallend vind ik hoe weinig korrelig deze foto is



Dit is zo'n foto die je digitaal nooit zou kunnen maken en ik betwijfel of ik hem destijds op waarde heb geschat. Nu vind ik hem in ieder geval prachtig



Het is dat ik zeker weet dat het niet zo is, anders zou ik werkelijk denken dat deze foto cross-processed zou zijn. De kleuren knallen in ieder geval als een x-pro diarol